Het was vorige week vrijdagavond en ik zat er weer helemaal klaar voor.
Het is een van de weinige programma’s op de televisie waar ik thuis voor blijf. Of, als ik het gemist heb, het zo snel mogelijk terugkijk op internet: De Verraders. Een spel waarin 10 spelers de rol van getrouwe of bedrieger krijgen. De opdracht van de getrouwen is dat ze erachter moeten komen wie de jokkebrokken zijn in de groep. Elke aflevering wordt er een kandidaat verbannen en deze moet onmiddellijk het spel verlaten. Wel moet de ‘verbanneling’ nog aangeven welke rol zij (of hij) speelde: getrouwe of verrader.
Het was deze keer de laatste aflevering. Het lijkt mij echt fantastisch, om eens ongenuanceerd te kunnen liegen en bedriegen. Lekker iets doen waar ik eigenlijk een hekel aan heb. Wat mij zo fascineert, is wat er gebeurt met een ‘verrader’ in het spel. Wat doet het liegen en bedriegen met die kandidaat?
Als echte ‘die-hard-kijker’ van het programma is er in het begin een sensatie van: “Yes! Heerlijk iedereen een oor aan naaien!” en evenzo vaak eindigt het met een gevoel van schuldige ontreddering: opzettelijk mensen moeten bedriegen en voorliegen waar je een band mee hebt opgebouwd. Dat voelt serieus niet goed. Aan de andere kant zijn de getrouwen totaal overtuigd van zichzelf en weten zij het zeker en wijzen ze een ‘valserik’ aan. Vaak sluit een groot gedeelte van de kandidaten bij de charismatische getrouwe aan. Niet zelden slaat deze onwankelbare getrouwe de plank volledig mis en wordt er een mede-getrouwe het spel uitgestuurd.
En dat is grinniken voor mij. Waarom werkt mij dat op de lachspieren? En welke ‘lachspieren’ zijn dat dan? De rechtvaardige? De ‘had je maar niet zo’n vooroordeel moeten hebben’?
Ik sprak één van de kandidaten (getrouwe) van het spelprogramma en ik vroeg aan haar wat het met je doet als je niemand meer kunt vertrouwen in je directe omgeving. Zij zuchtte en zei dat dat heel zwaar was. In het spel begon ze alles en iedereen te wantrouwen en ook te veroordelen. Zelfs zichzelf vertrouwde ze op een gegeven moment niet meer. Het spel heeft veel impact op haar gehad. Ze was blij om weer haar gewone ‘eerlijke’ zelf te zijn.
Natuurlijk dient een ‘leugentje om bestwil’ een sociaal doel. Sterker nog, als we altijd alleen maar de waarheid zouden vertellen, zou de wereld wellicht sociaal gezien zeer onaantrekkelijk worden. Ieder moment zouden mensen gekwetst worden door de eerlijkheid van de ander en zichzelf. Maar om bewust te liegen om jezelf te verrijken? Om de ander in een kwaad daglicht te zetten? Dat lijkt me verschrikkelijk! Tóch vermaakt het gelieg, bedrieg en gekonkel van de kandidaten tijdens het spel mij. En dat zegt weer heel veel over mijzelf. Het geeft een inkijkje in mijn waarden. De eerlijkheid gebied mij te zeggen dat ‘eerlijkheid’ en ‘oprechtheid’ belangrijke waarden zijn voor mij. Wat ik zie in de buitenwereld, zegt dus iets over mijn binnenwereld.
Nu zit ik hier, met een dubbel gevoel… Spijtig dat ‘De Verraders’ is afgelopen en ik mijn verkneukel-uurtje in de week niet meer heb. Maar ook nog meer overtuigd hoe belangrijk het is dat we elkaar vertrouwen. Vertrouwen verbindt mensen met elkaar en verbinding zorgt voor een oprechte en vrije samenleving.
Zullen we elkaar ‘gewoon’ weer op onze ‘blauwe ogen’ vertrouwen? Op mijn blauwe ogen kan dat in elk geval!
Wil jij meer vertrouwen in jezelf en in verbinding met de ander zijn?
Dat kan!
Je kunt mij appen of mailen, dan maken we snel een (vrijblijvende) afspraak.